Adı DÜN-YA!

 

Süt kokulu,

Bal tatlı,

Huzur dolu,

Çiçek büyülü,

Dostluk şarkıları besteleyen

Bahçelerden…

Karanlık bir dehlize

Düştü düşeli İnsan …

 

Kan kokusunu,

Kıskançlık buğusunu,

Hırs çamurunu,

Menfaat bataklığını,

Savaşın gaddar yüzünü…

Umut emen canavarları,

Riyaya doğan güneşleri,

Korku yayan bulutları,

Şöhret parıltılı yalancı yıldızları,

Enaniyet tohumları eken yağmurları,

Tozu dumana katan kibirli rüzgarları,

Samimiyete saklı sahtekâr maskeleri,

Acıyla beslenen şuh gülüşleri,

Gözyaşıyla büyüyen refahı,

Mazlumu öldürerek kurulan adaleti…

Gördü…

Tanıdı …

Bildi..!

Karanlık,

Pis,

Her yanından çirkinlik damlayan dehliz;

Dolanırken ayaklarına…

Bir daha baktı,

Kötülük yuvasına…

Ve ceplerini yokladı …

Vaadedilen kelimeler arasından,

Kolaylıkla seçti !

Adını DÜN-YA koydu!

Gelip geçiciligini bilerek…

 

Yaşadıklarının ağırlığı

Taş keserken vücudunu…

Avuçları arasında sakladı,

Güç bela korudu,

Can çekişen gönlünü!

İmanla

Göğe savurdu:

“Kuşlar…Gönlüm size emanet!

Zalim filleri yenecek kudret,

Kanatlarınınız arasında saklı!

Alın insan-ın öcünü..!”

Yasemin OCAK @susmayansiir

 

Yazan	Yasemin Ocak
Okunma Sayısı	63
Kelime Sayısı	137
🕐 Tahmini Okuma Süresi	1 dakika
Kaynak / Alıntı	Özgün